۳ اردیبهشت ۱۳۸۶
آه ه ه مُردم؛ از بس فکر کردم اونم با این مغز آکبند!!!
راستش از طرف مانی جان دعوت شدم که در بازی ترس شرکت کنم اما هر چه به دوران کودکی ام فکر می کنم غیر از شیطنت و از در و دیوار بالا رفتن چیز دیگه ای مخصوصا ترس یادم نمی یاد. نمی دونم مانی عزیز چی فکر کرده که من را به این بازی دعوت کرده! آخه من شیر زن را چه به ترس!!!!!!
و اما بزرگترین ترس و کابوس زندگی ام که نمی دونم از کی و کجا شروع شده؛ ترس از دست دادن مامان و بابام بود. از وقتی که یادم میاد این دلهره در وجودم بوده که نکنه صبح که از خواب بیدار می شم مامانم و مخصوصا بابام دیگه زنده نباشه و خیلی از شبا را با اشک بخاطر این موضوع به خواب رفتم. سالها گذشت. من هر روز دلهره ام کمتر؛ اما عشق و صمیمیتم نسبت بهشون بیشتر شد. شاید بخاطر اعتمادم به زندگی و اینکه هر چیزی به موقع اش پیش میاد و علاج واقعه قبل از وقوع نباید نباید نباید کرد!
ترس دیگه ای که از دوران کودکی ام به خاطرم مونده مربوط به دوران جنگ دفاع مقدسه!!! اشتباه نکنید من جبهه نمی رفتم!!! در زمان جنگ، من در مرکز ایران زندگی می کردم و عملا درگیر نبودم و سنم هم خیلی کم بود برای اینکه از جنگ چیزی درک کرده باشم. تنها چیزی که از اون دوران به یاد دارم نیمه شبایی ست که بابا من را از خواب ناز میکشید بالا و میپیچید زیر پتو و می انداخت روی شونه اش و همراه مامان که خواهرم را بغل کرده بود میدوید بیرون. من تو حالت خواب و بیداری فقط صدای هواپیما و بمباران و... میشنیدم و آسمون را تماشا میکردم که نورانی و دوباره تاریک می شد و از حرفای بابا و همسایه ها در مورد این که امشب کجا را زده و کجا را نزده هیچ سر در نمیآوردم. جنگ تموم شد اما همیشه ترس از صدای هرگونه هواپیما و هلیکوپتر (ببخشید بالگرد!) در وجود من موند و هنوز که هنوزه منا دچار دلهره می کنه. و مجبورم می کنه بگم: خوش به حال بچه هایی که هیچ وقت جنگ را ندیدند!
و اما بقیه ترس هام مربوط میشه به دوران نوجوانی ام و زمانی که مثلا با سواد شدم و میتونستم هر کتابی را بخونم و کنجکاویهای افراطی ام را در مورد اسرار پس از مرگ ، روح ، جن ، جنایت و... ارضا کنم. البته هر کدوم از این مطالعات اکتشافی ام ترسهایی را به همراه داشت که با مرور زمان همه شون رنگ باختن.
خب، حالا می رسیم به ترس از موجودات زنده که اگه نظر الانم را بخواید می گم هیچ موجودی به اندازه انسان ترسناک نیست!
تا اونجایی که یادم میاد هیچ وقت نه تنها از هیچ حیوون و حشره ای نمیترسیدم بلکه جزو سرگرمی های دوران کودکی ام بودند. شاید بخاطر اینکه دلنشین ترین و مهمترین بازی و علاقه دوران کودکی و حتی نوجوانی ام گل بازی بود و طبیعتا با حشراتی که توی خاک بودند خیلی انس گرفته بودم. از مورچه و کرم خاکی گرفته تا سوسک و سن و... . و چون خیلی دوستشون داشتم همیشه می خواستم کمک شون کنم که الان که فکر می کنم متوجه می شم بیشتر شبیه به دوستی خاله خرسه بوده. مورچه ها رو بلند میکردم میذاشتم در لونه شون، براشون غذا جمع می کردم، و هر کدوم به دکتر نیاز داشتند من در خدمت شون بودم. خب البته همیشه هم مداوا و اعمال جراحی که روشون انجام می دادم موفقیت آمیز نبود. یکی از اعمال جراحی که هنوز بخاطر دارم در مورد یه سوسک بود که دست و پاش را گرفتم و طاقباز خوابوندم و شکمش را با سوزن خیاطی پاره کردم، یه ماده ی چسبناک زرد رنگ از شکمش اومد بیرون اما من هر چی گشتم قلبش را پیدا نکردم و آخرش هم نفهمیدم بالاخره سوسکا قلب دارند یا نه؟!!!!!!!!!!
در کودکی رفاقتم با زنبورا هم بد نبود البته من همیشه سر به سرشون میذاشتم و اونا هم هر دفعه ای حالی به من می دادند و نیشی بهم می زدند اما هیچ موقع ترس و کدورتی بینمون پیش نیومد. رابطه ام با بقیه جونورای دم دستم هم خوب بود اما وای به روزی که یکی از جوجه رنگیا یا ماهی قرمزا می مردند یا یکی از بچه گنجشکا از بالای درخت می اوفتاد پایین و له میشد. اونوقت من تا مراسم تدفین را با همه ی تشریفاتش انجام نمی دادم دست بردار نبودم و در آخر هم برای تازه گذشته قبر می ساختم! الان که دارم گذشته را مرور می کنم متوجه شدم من نود درصد کودکی ام را در باغچه خونمون مشغول گل بازی بوده ام! و شاید گرایش امروزم به هنر بخاطر پیشینه ی گل بازی و ساخت مجسمه های بچه گی ام باشه!
و اما من از یه حشره ای می ترسم که هیچ ربطی به دوران کودکی ام نداره و اتفاقا بر میگرده به حدودای ۱۸ سالگی ام که طبقه پایین خونه مون تنها زندگی میکردم (الان متوجه شدید من چقدر مستقلم!!!) یه روز صبح که از خواب پا شدم چون حوصله نداشتم برم دستشویی، رفتم توی ظرفشویی آشپزخونه صورتم را بشورم. شیر آب را باز کردم و چشمام را بستم و گردنم را به پایین خم کردم و مشت مشت به صورتم آب می زدم؛ یه دفعه چشمام را باز کردم دیدم به دیواره ظرفشویی و در فاصله ۵ سانتی متری صورتم یه مارمولک قد بلند و چاق و چله داره میاد بالا. تا دیدمش داشتم از ترس زهره ترک می شدم... و من هم چنان از مارمولک می ترسم... این هم از ترسای من
بر اساس قاعده ی بازی من باید چند تا از دوستام را برای بازی ترس معرفی کنم که نمی کنم؛ بخاطر اینکه یادآوری دلهره های کودکی برای خودم خوشایند نبود...
۳۱ فروردین ۱۳۸۶
"زندگی آنچه زیسته ایم نیست؛
بلکه چیزی است که به یاد می آوریم تا روایتش کنیم."
گابریل گارسیا مارکز
۲۸ فروردین ۱۳۸۶
الان پس از مدت ها یه شیرینی میل فرمودم؛ بعد، از ترسم همه جهات جعبه شیرینی را وارسی کردم تا ببینم جمله معروف پس از مصرف دندان های خود را بشویید را روش نوشته یا نه. در کمال ناباوری متوجه شدم آنقدر این شیرینی فروش محله ما باکلاسه که از این جملات کلیشه ای و مزخرف روی جعبه هاش استفاده نکرده. دمش گرم؛ اینقذه خوشم میاد از این آدمای فهمیده که نمیگند مسواک بزن! با اینکه هنوز ۳ ساعت نشده که از دندونپزشکی اومدم خونه.
* یاد کارتون های بچگی هامون بخیر که یه کرم گنده ی بانمک نقش آرتیست اول را بازی می کرد؛ آخه حیف نیست ما با این مسواک زدن های بیهوده مون، اون دوستای کودکی مون را از بین ببریم و بعد غصه بخوریم که هیچ دوستی برامون باقی نمونده و از تنهایی گلایه کنیم...
** از قدیم گفتند وقت طلاست. پس، وقت به این گرونی را که نمی شه گذاشت برای مسواک زدن؛ اون هم روزی سه مرتبه؛ هر مرتبه هم حداقل یک ربع ساعت. آخه کدوم آدم عاقلی این همه وقت اش را تلف می کنه، وقتی می شه با مسواک نزدن در وقت صرفه جویی کرد و به کارهای مهم تری رسید مثل...
*** از اونجایی که ما تا وقتی چیزی را داریم قدرش را نمی دونیم، بهتره مسواک نزنیم تا دندونامون حسابی خراب بشه و درد بیچاره مون کنه تا بفهمیم دندون سالم چه اهمیتی داره و بعد بیشتر مراقب شون باشیم...
**** وقتی ما می تونیم با مسواک نزدن مون دل خانواده ای را شاد کنیم و بشردوستی مون را به اثبات برسونیم چرا این کار را نکنیم؟! منظورم خوشنود کردن خانواده دندونپزشکه، با خدا تومن دستمزدی که بابت در به داغون کردن هر دندونی می گیره...
توجه توجه : ممکنه مسواک نزدن فواید دیگه ای هم داشته باشه که ما ازش مطلع نباشیم و در آینده ای نه چندان دور دانشمندان به نتایج قابل توجهی در این زمینه دست یابند!
پس بخورید و بیآشامید اما مسواک نزنید تا کرم ها هم دندان های شما را بخورند و حالی به حولی کنند!
۲۵ فروردین ۱۳۸۶
... بعضی از خاطراتم را همراه با نامه های پست نشده اش مچاله کردم و ریختم دور. نامه هایی که چندین ماه از زمان پست شدنشون گذشته، شاید بهتر باشه به صندوق پستی زباله ها فرستاده بشند. جالبه نوشته هایی که الان برام اینقدر بی ارزشند؛ زمانی بهانه ای بودند برای زندگی کردنم! چقدر زندگی با سرعت متحول می شه و ما ازش بی خبریم.
زندگی می چرخه و می چرخه و می چرخه تا تو را اونجایی ببره که باید بری.
خوشبختانه از مسیری که پیمودم حتی از اشتباهاتی که کردم اصلا پشیمان نیستم؛ هر چند بعضی هاش اونقدر برام دردناک بوده که پس از گذشت سالها هنوز دردم کاملا التیام نیافته. اما به هر حال می شه به حساب تجربه گذاشت شون؛ اگه از زمین خوردن می ترسیدم هیچ وقت راه رفتن را یاد نمی گرفتم. می خوام تجربه ها و خطاهام را برای همیشه یه جایی تو پس زمینه ذهنم نگه دارم تا دیگه تکرارشون نکنم. تجربه فقط برای دفعه اول اسمش تجربه ست؛ دفعات بعد می شه تکرار مکررات. به نظرم تکرار هر چیزی، اعتیاد آور و مخربه؛ و در مقابلش تداوم داشتن در هر کاری، سازنده.
۲۴ فروردین ۱۳۸۶
باز امشب در شهرم باران غوغا می کند و من ...
باران
حسن باران این است
که زمینی ست، ولی
آسمانی شده است
و به امداد زمین می آید
حسن باران این است
که مرا می برد از خویش به عشق
و برمی گرداند از عشق به خویش
شعر می خواند در گوش من
آرام
آرام
هیچ می دانی این قطره که بر گونه ی زیبای تو ریخت
از کجا آمده بود؟
از کجا رفت هوا؟
از کدام اقیانوس؟
از کجای عالم؟
و چه راهی پیموده ست در هودج ابر؟
هیچ می دانی این قطره که بر گوشه لبخند تو ریخت
آه و اندوه کدامین ماهی ست
که رها شد از تور؟
پیک و پیغام کدامین گهر
در صدف زندانیست؟
از کنار باران
سهل و آسان مگذر
ابر اقیانوسی ست
که سفر می کند از غرب به شرق
باز از شرق به غرب
و تمام عالم را می پیماید،
با همت باد
هیچ می دانی آیا، ابر کالسکه نوزاد همین باران ست
که به ما می بارد در لحظه خویش؟
حسن باران این است که تبسم دارد
گرد غم از همه چیز
از همه جا می گیرد
همه جا بر همه کس می بارد
و تعلق دارد به جهانی از عشق
حسن باران این است که ترنم دارد
و قرق میکند عالم را با آمدنش
و در پنجره دلها را می کوبد
و به ما می گوید برخیز بیا
و به ما می گوید برخیز ببین
و به ما می گوید منشین و برو
و به من می گوید بنشین بنویس
امشب از عالم عشق باز مهمان دارم
در دل تیره شب
در دل خسته من
باز هم مهمانی ست
چون هوا بارانی ست. ...........................................................................................
متاسفانه من اطلاع ندارم سراینده ی این شعر کی هست! اگه شما اطلاعاتی در موردش دارید خوشحال می شم بدونم.
سه شنبه ۲۱ فروردین ۱۳۸۶
۱. ....... : همچنان تراژدی مهمان بازی عید ادامه داره. خداوند به ما صبر عطا فرماید؛ آمین!
۲. ....... : صبر داشتن خیلی خوبه و اکثر مشکلات را حل می کنه اما هیچ موقع در ابراز علاقه کردن صبر نکنید. بهتره کلمه دوستت دارم را وارد فرهنگ گفتارمون کنیم؛ اما به یاد داشته باشیم بجا و در موقعیت مناسب از این کلمه استفاده کنیم تا بار عاطفی اش را از دست نده.
۳. ....... : تمام مشکلات کشورمون حل شده بود فقط مونده بود هسته ای بشیم که شدیم خدا را شکر! روز هسته مبارک. دیدید میوه اش را خوردند هسته اش را دادند به ما (به قول احسان).
۴. ....... : هیچ می دونید روز هسته مصادف شده بود با روز تولد بابایی جونم. دیشب آسمان شهرمون نورافشانی بود. بابایی خوبم تولدت مبارک. قدم بر چشم ما نهادی تشریف آوردی این دنیا! امیدوارم سالیان سال این کار را تکرار کنی.
۵. ....... : دیروز باز رفتم چشم پزشکی. البته پیش یه دکتر دیگه. خواستم قبل از هر اقدامی با چند چشم پزشک دیگه در مورد تشخیص دکتر قبلی مشورت کنم. تشخیص جناب دکتر دیروزی این بود که رطوبت چشمام کافیه! و مشکلم در حد یه حساسیته. و برام توضیح داد که امکان نداره مجرای اشکی ام بعد از گذشت ۲۵ سال یکدفعه گشاد شده باشه!
۶. ....... : هر موقع یه جای جدید میریم آرایشگاه؛ آرایشگر میپرسه قبلا کجا موهاتون را کوتاه کردید؛ یا قبلا کجا ابروهاتون را برداشتید که خرابش کرده! هر وقت به یه دندانپزشک جدید مراجعه میکنیم؛ میپرسه قبلا کجا دندانهاتون را پر کردید که الان درد میکنه! هر موقع به یه خیاط جدید برمیخوریم؛ میپرسه لباستون را کی دوخته که پارچه تون را از بین برده! هر وقت عاشق یه فرد جدید می شیم؛ میپرسه قبلا عاشق کی بودی که دلت را شکست! .... .... .... اما من در اکثر مواقع از ....قبلی ....قبلی ....قبلی راضی هستم. آیا منظور آدمها از سئوالاتی که میکنند واقعا همون چیزی یه که به زبون میارند؟!!
۷. ....... : .................................................................
یکشنبه ۱۹ فروردین ۱۳۸۶
دیشب یه خط در میون اخبار سراسری را گوش میکردم که دو خبر نظرم را جلب کرد:
۱. نتایج آزمون کارشناسی ارشد که قرار بود اردیبهشت (طبق روال هر سال) اعلام بشه تا خرداد ماه به تاخیر افتاد. سازمان سنجش آموزش کشور علت تاخیر را بالابردن ضریب اطمینان و دقت در برگزیدن داوطلبان ورود به دانشگاه ذکر کرده.
آخه ما که میدونیم پشت پرده سازمان سنجش چی میگذره و چه بده بستان هایی می شه. دیگه نمی دونم این توجیه های مسخره چیه!
۲. لوئیجی کومنچینی (کارگردان پینوکیو) از بزرگترین فیلمسازان ایتالیایی که بخاطر مکاشفه در دنیای بچه ها به کارگردان کودکان معروف بود، درگذشت.
برام خیلی ناراحت کننده ست که خالق رویاهای کودکی ام بار سفر بست و رفت. سفرش خوش... به نظرم فقدان اینجور آدما برای دنیایی که درآن تمام سادگی ها و رویاهای پاک و صادقانه کودکی رنگ باخته، فاجعه ای جبران ناپذیره. درست مثل فقدان آقای دیزنی، که با همه وجودش شادی را به دنیای کودکان ارزانی داشت و پس از سفرش کسی نتونست جای خالی اش را برای کودکان دنیا پر کنه... سفر همگی شون به خیر
شنبه ۱۸ فروردین ۱۳۸۶
دیشب با عادل عزیز که الان ساکن کاناداست صحبت می کردم؛ عادل ۳۴ سالشه پزشکی می خونه و به قول خودش می خواد تخصص زنان مامانی بگیره! جاتون خالی تا تونست از کشور کانادا و شهروندانش و رفتاری که با شرقی ها دارند بد گفت. از اینکه امریکاییها به چشم بربر به ایرانی ها نگاه میکنند شاکی بود. و گفت دلش میخواد برگرده ایران!
تا اینجا را داشته باشید...
هفته پیش با آرش عزیز تماس گرفتم تا تولد ۳۵ سالگی اش را بهش تبرک بگم. آرش یه آرتیست و انیماتور حرفه ای و معروف ساکن تهرانه. بازم جاتون خالی آرش تا تونست از ایران و شهروندان و رفتارهای دور از شانی که با هنرمندان در این مملکت میشه بد گفت. و برام توضیح داد که داره رو کار digital content creator تمام تلاشش را میکنه اما زندگی اش از یه میوه فروش هم بدتره! و میخواد از ایران بره!
...به نظر من هر دوشون یه جورایی حق دارند...
از طرف دیگه هر موقع با احسان عزیز صحبت میکنم اونم از شرایط زندگی اش بد میگه و ناراضی یه. احسان ۳۵ ساله ساکن اصفهان و جالب تر اینکه یه روانشناسه! و هدفمندی و مهارت های زندگی تدریس میکنه... بهتره از دوستان دانشگاهیم چیزی نگم که وضعیتشون خیلی بدتره... تازه اگه به وبلاگ های فارسی زبان که از سراسر دنیا منتشر میشه یه سری بزنید؛ متوجه می شید ۸۰ درصدشون مشغول غر زدن از شرایط بدشون اند.
نتایج اخلاقی و غیراخلاقی:
۱.انسانها تو هر شرایطی باشند بالاخره می تونند بهانه ای برای غرزدن پیدا کنند.
۲.غرزدن اصلا یه کار زنونه نیست؛ این شایعه ای یه که آقایون برای خانم ها درست کردند.
۳.خوشبختی و آرامشی که بیرون دنبالش میگردیم باید درون خودمون جستجوش کنیم.
۴.آقایون جنبه صحبت کردن با خانومی که غرنمی زنه (خودما میگم!) را ندارند؛ پس تا می تونید بهشون غربزنید تا بفهمند غرزدن چه کار بدی یه.
۵.مهم نیست کجا زندگی میکنیم؛ مهم اینه چطور زندگی میکنیم.
...خودمم خسته شدم از بس غرغر کردم!...
جمعه ۱۷ فروردین ۱۳۸۶
باز امشب چشمام درد میکنه. حتما باید یه فکر اساسی براشون بکنم. اما راستش خیلی می ترسم؛ هم بخاطر اینکه چشم یه عضو حساسه و هم اینکه من همه کارهام با چشم سر و کار داره! آخه من بیشتر زندگی ام حول محور هنرهای تجسمی، رنگ و تصویر می چرخه. اصلا نمی تونم تصور بسته بودن چشمام را بکنم حتی برای یک روز.
ماجرا از زمانی که روی پایان نامه کار میکردم شروع شد اما من جدی نگرفتمش؛ همه اش فکر میکردم خارش چشمام بخاطر شب بیداریهای مداوم و تماس بیش از حد با رنگ و مواد شیمیایی و در نتیجه حساسیته. تا اینکه قبل از عید بالاخره تصمیم گرفتم برم چشم پزشکی...
آقای چشم پزشک پس از معاینه مشکلم را اینطور تشریح کرد: بخاطر اینکه مجرایی که از چشمات به بینی ات راه داره بیش از اندازه معمول بازه، چشمات نمی تونه اشک و در نتیجه رطوبتش را حفظ کنه و همه اش یه راست میره تو بینی ات. و برام توضیح داد که با یک عمل سر پایی مشکلم حل می شه. و یکسری توصیه های ایمنی که مهمترینش این بود: اشکهات را هدر نده! هنوزم از این توصیه اش خنده ام میگیره. آخه یکی برای من توضیح بده اشکهات را هدر نده یعنی چه؟ ...یعنی چه؟
...روزهای متوالی ست که من برای حل مشکل خارش چشمام شدیدا متفکر شدم. پس از اندیشه های فراوان تنها راه حلی که به نظرم رسیده، اینه که جای بینی ام را با جای چشمام عوض کنم تا دیگه نه توی چشمام خشکسالی بشه و نه بینی ام دچار سیل زدگی!
پشنهاد شما چی یه؟
چهارشنبه ۱۵ فروردین ۱۳۸۶
الان دارم کتاب روش تحقیق در علوم اجتماعی نوشته ریمون کیوی و لوک وان کامپنهود ترجمه عبدالحسین نیک گهر را می خونم؛ البته بر حسب یک توفیق اجباری. از اونجایی که عمه خانومم همیشه می خواد با یک دست چند تا هندونه بلند کنه این توفیق نصیب من شده که کتابهاش را بخونم و تحقیق دانشگاهی اش را انجام بدم! حالا علوم اجتماعی چه ربطی به تحصیلات دانشگاهی و علایق من داره؟ این مسئله اییه که خودمم سر در نمیارم! البته همیشه معتقدم یه هنرمند باید در همه زمینه ها اطلاعاتی هرچند اندک داشته باشه.
در مقدمه این کتاب که حدود ۱۵ صفحه ای هست جملات جالبی خواندم که به نظرم برای انجام هر تحقیقی می تونه کاربرد داشته باشه.
در صفحه ۸ : سه صورت مختلف شتابزدگی در ابتدای تحقیق را که باید از آن اجتناب کرد چنین طبقه بندی کرده الف) کتاب زدگی یا آمار زدگی؛ ب) بن بست در فرضیه ها؛ ج) به کاربردن کلمات مطنطن و دهن پرکن و تو خالی. و توضیحاتی در رابطه با هر مورد داده.
اما مطلبی که خیلی نظرم را جلب کرد: در صفحه ۱۱ آمده ...در عرصه علوم اجتماعی بیش از هر عرصه دیگری تحقیق خوب چیزی جز جستجوی صمیمانه حقیقت نیست. نه حقیقت مطلق که یکبار برای همیشه با اصول جزمی به اثبات رسیده باشد بلکه حقیقتی که پیوسته در معرض پرسش است و پیوسته در حال گسترش.
اگه کمی دقیق تر و با تامل بیشتر جمله ای که نقل شده را بخونید درمی یابید که اصل جستجوی صمیمانه حقیقت در طی نمودن همه مراحل زندگیمون چقدر کاربرد داره. و شاید با استفاده از این اصل بتونیم فاصله میان واقعیت و حقیقت اطرافمون را به حداقل برسونیم و...