مشغول مطاله ی کتاب قصه نویسی هستم این کتاب مجموعه مقالات و نامه های محمد علی جمالزاده در خصوص داستانسرایی است؛ که به کوشش علی دهباشی؛ نشر شهاب و انتشارات سخن؛ در ۶۱۴ صفحه به چاپ رسیده است.
هیچ وقت فکرشم نمی کردم شخصی که در نوشته هایش نه تنها به زبان و ادب فارسی بلکه به ادبیات و اصطلاحات مردم کوچه و بازار اینقدر خوب تسلط دارد و عنوان پدر داستان نویسی و آغازگر سبک واقع گرایی در نثر معاصر فارسی را از آن خودش کرده کسی بوده که از هفده سالگی تا پایان عمرش در خارج از مرزهای ایران روزگار گذرانده و به گفته ی خودش حتی در ابتدای کار نویسندگی املای لغات فارسی را اشتباه می نوشته است و با کوشش فراوان و بدون معلم و مدرسه ای توانسته ادبیات فارسی را یاد بگیرد!
در ادامه برگزیده ای از نظرات جمالزاده در رابطه با داستانسرایی را می خوانید که به نظر من در مورد بقیه ی هنرها و هنرمندان هم صدق می کند:
* ذوق هم مانند بسیاری از چیزهای این دنیا قابل علیل شدن و مریض شدن و فاسد شدن است و چه بسا دستخوش انحراف می گردد و دنیای امروز مملو است از نمونه های بسیاری از انحرافات ذوقی و بدون شک و شبهه جا دارد بگوییم بدبخت قوم و ملتی که عده ی زیادی از هنرمندان و سخنوران و ارباب قلمش مبتلای این مرض مسری صعب العلاج باشند به خصوص که مرض انحراف مرضی است که عموما به قول فرنگی ها به صورت اپیدمی جلوه گر می گردد و ممکن است مانند وبا و طاعون در اندک مدتی جمع زیادی را بیچاره و ناتوان و فاسد نماید و از مردمی زنده موجودات متحرک بی برکت و بی فروغی بسازد که دارای روح گندیده و متعفن هستند و به جز خودشان که چون دماغشان فاسد است بویی نمی شنوند دنیایی را در تعفن خود ناراحت و بیچاره سازند. ص۷۰
* ... وظیفه داستانسرا به وظیفه ی معلم و مربی شباهت دارد با این تفاوت که اگر سر و کار معلم و مربی با عده معدودی از شاگردان است سرو کار داستانسرا با گروه انبوهی از مردم سالدیده ی از زن و مرد است و لهذا نوشته ی چنین داستانسرایی باید در عین حال هم مدرسه باشد و هم منبر و هم تماشاگاه و هم گود زورخانه و آشکار است که چنین کاری سهل و آسان نیست و نه تنها مستلزم اندیشه نیرومند است بلکه احتیاج مبرم به نیروی اخلاقی و همت هم دارد و برای به دست آوردن چنین توانایی و نیرویی تنها درس و کتاب و معلم و عشق و مدرسه کافی نیست بلکه خاطر پوینده همت جوینده پای رونده چشم بیننده و ذهن گیرنده لازم است. ص۷۴
مرسی :)
و چه خوبه که می نویسییییی :)