ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

نسبت به سال جدید خیلی خوش بین هستم اما دلیل واضحی برای این حسم ندارم چون شرایط تغییر خاصی نکرده است. شاید همین که سال گذشته را با همه ی ناراحتی هایش پشت سر گذاشتم و هنوز سر پا هستم و توان خندیدن دارم باید سپاسگزار باشم و چه هدیه ای می خواهم عظیم تر از شادیِ زنده بودن و امید به شروعی دوباره برای ساختن زندگی؟! این روزها وقتی جوانه های درختان را می بینم که با چه سختی تن نازک و نحیفشان را از پوست زمخت درخت با زور بیرون کشیده اند به دردی که برای تولد داشته اند فکر می کنم و به خودم نهیب می زنم "تو که از یک جوانه شکننده تر نیستی؛ پس تلاشت را برای روییدن بکن." 

پ . ن : امروز اولین باران بهاری در اصفهان بارید و آدمک باران را که عاشق این فصل و این شهر و باران است بیش از پیش غرق نشاط کرد.