تعادل حتی در نوشتار

* ...اساساً داستانسرا باید از پرگویی و چانه لغی پرهیز نماید... قاعده ی دنیا بر این جاری است که شاخ و برگ زاید را می بُرند و به راستی که آراستن سرو ز پیراستن است... ص۱۳۰   

* ... نه چندان روده درازی که آزار خواننده گردد و نه چندان کوتاه که صورت رمز و معما پیدا کند... ص۱۳۱   

آدمک باران: فکر می کنم این قاعده نه تنها برای داستان نویسی بلکه برای همه ی جنبه های زندگی کاربرد دارد؛ حتی می توان پا را فراتر گذاشت و به انسانها به طریق عام و به دوستان به صورت خاص تعمیم داد؛ اصولاً وقتی حضور شخصی به عنوان دوست هیچ کیفیتی به زندگی اضافه نمی کند به چه دلیل باید چنین دوستی را حفظ کرد؟!

*نقل از کتاب قصه نویسی؛ محمدعلی جمالزاده