سلام دوستم!

چقدر حیفم می آید که اینجا را رها کرده ام به حال خودش. دلم می خواست دوباره می نوشتم از همه چیز. از روزمره گی هایم که هر کدام تجربه ایست گرانبها برای خودم. البته نه اینکه ننویسم؛ می نویسم از همه ی درونم و بیرون؛ اما روی کاغذ و آنقدر خصوصی و شخصی اند که...  

شاید خروارها کاغذی که هر روز سیاه و گوشه ای پنهان می کنم روزی به درد نویسنده ای کنجکاو بخورد که مایل است در زندگیم سرک بکشد و زندگینامه ای بنویسد و جنجالی به راه اندازد و مشهور شود! 

(به این می گویند خودشیفتگی مزمن!)