پنجره ی آغاز

انیمیشن سینمایی شهر اشباح (Spirited Away) به نویسندگی و کارگردانی میازاکی (Hayao Miyazaki) هنرمند صاحب سبک ژاپنی در سال ۲۰۰۲ میلادی موفق به ربودن جایزه ی اسکار شد که هیچ وقت سعادت دیدارش نصیب من نشده بود. البته بی رغبتی خودم هم در این مورد بی تاثیر نبود چون چندین سال پیش این انیمیشن را خریداری کردم اما با تماشای چند صحنه سرسری از فیلم گذشتم و داستان را پیگیری نکردم و دیگر هم تمایلی به دیدنش نداشتم بنابراین فیلم را به دوستی هدیه دادم! تا اینکه دو ماه پیش دوست دیگری بدون درخواست من این فیلم را بهم داد؛ در واقع این بار فیلم خودش به سمتم آمد اما باز من تماشایش را به فرصتی مناسب موکول کردم! تا امروز که درد بدنم امکان هر گونه حرکت و فعالیتی را از من سلب کرد و مجبور شدم کلاسم را کنسل و در رختخواب استراحت کنم و توفیق اجباری بالاخره نصیبم شد و متوجه شدم که این چند سال خودم را از چه شادی ای محروم کرده بودم؛ البته شاید همه ی این سالها فیلم را ندیدم تا امروز و در این موقعیت که فوق العاده به مفاهیمش احتیاج داشتم ببینم و شاید الان هم ضرورت زندگیم ناخودآگاه من را به سمت دیدن و بلعیدن این فیلم راهنمایی کرد تا دریافت کنم هرآنچه را که باید. در دقایق پایانی فیلم حس رضایت و سبکی خاصی داشتم و با شعر و موسیقی انتهایی حس رهایی ام تکمیل شد و چقدر لذت بخش بود این انبساط خاطر، این آرامش، این پرواز. 

یه جایی صدایی از اعماق قلبم صدا می زنه: 

ممکنه همیشه خواب ببینم 

رویاهایی که قلبما می بره 

با اشک و اندوه و غم بسیار. 

می دونم اون طرف، یه جایی، من پیدات می کنم. 

هر وقت که زمین می خوریم به آسمون آبی بالای سرمون نگاه می کنیم  

و با رنگ آبی اون بلند می شیم. 

اما اولین بار، جاده ی طولانی ای، تنهایی، انتهایی دوردست، و ناپدید شدن. 

می تونم با دو دستم روشنایی را در آغوش بگیرم. 

وقتی که خداحافظی کنم، قلبم از حرکت می ایسته 

در احساس لطیف، تن ساکت خالی من به چیزی که حقیقت داره گوش فرا می ده،

تعجب از زندگی، تعجب از مردن،

اون وقت با باد و شهر و گل ها، با هم می رقصیم. 

جایی یه صدایی از اعماق قلبم می گه: 

خوابهاتا ببین، نذار جدا بشند؛ 

ما از غم شما یا از اندوه دردناک زندگی صحبت می کنیم؛ 

گاهی هم به جای صحبت آوازی برای شما سر می دیم، زمزمه ی صدا. 

ما هرگز نمی خوایم فراموش کنیم 

در هر خاطره ی گذرایی، همیشه راهنمایی برای شما وجود داره.

وقتی که یک آینه شکسته می شه 

تکه های متلاشی شده، روی زمین پخش می شند 

اون وقت نگاه هایی از زندگی جدید دور تا دور ما منعکس می شه؛

پنجره ی آغاز، آروم و بی حرکت، نور جدیدی از سپیده دم؛ 

بذار تن خالی ساکت من پر بشه و احیاء بشه؛ 

نه نیازی به جستجوی بیرون هست، نه از دریا با قایق گذشتن؛ 

بذار درون من بدرخشه. درسته؛ اینجا درون منه. 

من یه روشنایی یافتم که همیشه همراه منه 

یه روشنایی که همیشه با منه.