22 آذر 1386
زندگی ،
شوق رسیدن به همان فردایی ست
که نخواهد آمد.
تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی ،
ظرف امروز پر از بودن توست.
14 آذر 1386
۱. با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند.
۲. با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه می کند.
۳. از حسود دوری کنم چون حتی اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز هم از من بیزار خواهد بود.
۴. تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم.
* جملات بالا آفلاین یه دوست بود که برای من هم تذکر و هشدار دوباره ای شد!
2 آذر 1386
* سه شبه اینجا به شدت بارون می باره. ریز ریز و با سرعت. منم با اینکه سرما خوردم و در حد یه معتاد در حال ترک، بدن درد و تب و لرز دارم اما از حضور باران لذت می برم.
* امروز می ریم شهر گمشده ی پترا (petra).
21 آبان 1386
اگه دو ماه پیش به من می گفتند که این روزها را در اردن به سر خواهم برد اصلا باورم نمی شد. اما دوباره من اسیر بازی های زندگی شدم. کسانی که تمام برنامه ریزی هاشون را برای این سفر کرده بودند جا موندند و من که به هیچ عنوان قصد و برنامه ریزی سفر نداشتم راهی شدم. فقط خودم را به جریان زندگی سپردم و باز هم بهترینها برام رقم خورد.
از بین گزینه هایی که برای ورود به اردن وجود داشت مسیر سوریه را انتخاب کردم. از اونجایی که به لطف حکومت اسلامی در همه جا ایرانی ها به عنوان تروریست شناخته می شوند هیچ پرواز مستقیمی از ایران به اردن و بالعکس وجود نداره و برای ورود هر ایرانی سختگیریهای لازم را انجام می دهند مخصوصا به علت مرز مشترکی که با اسراییل دارند.
به همین خاطر مجبور شدم علاوه بر ویزای اردن ویزای سوریه هم بگیرم که بتونم از فرودگاه دمشق خارج بشم!!! من تنها مسافر آزاد هواپیما بودم. بقیه مسافران همراه تور برای سفر زیارتی سوریه اومده بودند.
به وقت ایران ۱:۳۰ بامداد چهارشنبه پرواز آغاز شد. به وقت سوریه ساعت ۴:۳۰ در سالن فرودگاه دمشق بودم و حدود ۹ صبح به عمّان پایتخت اردن رسیدم...
24 مهر 1386
زندگی مسابقه نیست
زندگی یک سفر است
و تو آن مسافری باش
که در هر گامش
ترنم خوش لحظه ها جاریست.
امشب عازم سفرم. یه سفر یکی دو ماهه. پروازم ساعت ۱:۳۰ بامداده. اگه اتفاق غیر منتظره ای نیافته ۳ ساعت بعد سوریه هستم و چند ساعت بعدترش اردن. نمی دونم فرصت بشه از اونجا آپ کنم یا نه. اما بر می گردم!!! ... پیش به سوی تجربه های تازه!!!
19 مهر 1387
...
برگهای زرد
برگهای زرد
روی راهی از ازل کشیده تا ابد
ـ مثل چشم های منتظر ـ نگاه می کنند
در نگاه شان چگونه بنگرم
چگونه ننگرم؟
از میانشان چگونه بگذرم
چگونه نگذرم؟
بسته راه چاره ام.
...
* دوباره نوزدهم مهر... خاطرت هست؟! پس از سالها هنوز هم صدای "یووهووو" کشیدنت زیر باران توی گوشم می پیچه... پاییزت مبارک.
* شعر از فریدون مشیری.
9 مهر 1386
دیشب، وقتی خواستم بخوابم،
چند تا "اگه چی بشه چی؟" به فکرم اومد.
تا صبح جلوی چشمم رژه رفتن و ورجه ورجه کردن.
و همان آواز قدیمی "اگه چی بشه چی" را خوندن:
اگه توی مدرسه درسم بد بشه چی؟
اگه در استخرو تخته کنن چی؟
اگه توی خیابون کتک بخورم چی؟
اگه توی لیوانم سم باشه چی؟
اگه یه باری شروع کنم به گریه چی؟
اگه مریض بشم و بمیرم چی؟
اگه امتحانمو بد بدم چی؟
اگه روی صورتم موی سبز در بیاد چی؟
اگه هیچ کس منو دوست نداشته باشه چی؟
اگه یه برق از آسمون بیاد و منو بگیره چی؟
اگه سرم شروع کنه به کوچیک شدن چی؟
اگه باد بادبادکمو پاره کنه چی؟
اگه جنگ بشه چی؟
اگه مامان و بابام طلاق بگیرند چی؟
اگه سرویسم دیر برسه چی؟
اگه دندونام صاف درنیاد چی؟
اگه شلوارم پاره بشه چی؟
اگه هیچوقت شنا یاد نگیرم چی؟
هر وقت که همه چیز روبه راهه،
نصفه شب "اگه چی بشه چی" سراغم میآد.
* این حکایت زندگی منه، به قلم عمو شلبی عزیزم (شل سیلور استاین). وقتی هیچ مشکلی ندارم، برای خودم نگرانی و اضطراب ایجاد می کنم و... باید بیشتر از قبل به روند زندگی اعتماد کنم. "امروز همون فردایی یه که دیروز خیلی نگرانش بودم."
* مهشاد عزیزم چند روز پیش ازم خواسته بود بهترین پستی که نوشتم را انتخاب کنم. اما من هرچی توی آرشیوم گشتم مطلبی که بشه به عنوان بهترین پست معرفی کرد پیدا نکردم. (هرچند که همه نوشته هام برای خودم خاطراتی را به همراه داره و دوستشون دارم.) بنابراین زحمت انتخاب را انداختم گردن خود مهشاد جان و ایشون هم این پست را انتخاب کرد. خانومی از لطفت بی نهایت سپاسگذارم.
7 مهر 1386
نمی دونم چرا هر وقت، به هر کس، خیلی صادقانه و صریح گفتم: "دوستت دارم" از همون روز شروع کرد جفتک انداختن؛ در صورتی که تا قبلش برام بهترین دوست دنیا بود!!!
شاید اشتباه از منه... شاید... باید...
البته در جامعه ی ما که "love" مترادف شده با "seks" هیچ بعید نیست "دوستت دارم" هم "دولا شو، می خوام سوارت بشم" معنی بده؛ و مسلما در این مواقع جفتک انداختن امری ست بدیهی!
نمی دونم...
1 مهر 1386
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سرد نمناکش.
باغ بی برگی,
روز و شب تنهاست,
با سکوت پاک غمناکش.
ساز او باران, سرودش باد.
جامه اش شولای عریانی ست.
ور جز اینش جامه ای باید,
بافته بس شعله زر تار پودش باد.
گو بروید, یا نروید, هر چه در هر جا که خواهد, یا نمی خواهد.
باغبان و رهگذاری نیست.
باغ نومیدان,
چشم در راه بهاری نیست.
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد,
ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می‌گوید.
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز.
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصل ها, پائیز.
اخوان ثالث
...............................................................................
دوباره پاییز... ؛ دوباره اوج بی قراری هایم... ؛ دوباره فصل عاشق شدن...
تشنه ی بارانم... بر من ببار.