پترا (۲)

3 اسفند 1386

اینجا ابتدای راه ورود به شهر گمشده ست. مسیر نسبتا طولانی ای را باید طی کرد تا به شهر اصلی برسیم. البته در همین مسیر هم آثار حجاری وجود داره؛ گویا ابتدا شهر در این قسمت بوده اما به علت تهاجمات اقوام دیگه، ساکنان این شهر منازلشون را رها کردند و به پشت صخره های سر به فلک کشیده و صعب العبور مهاجرت کردند!

راه سمت راست برای افرادی ست که پیاده در مسیر حرکت می کنند و راه سمت چپ برای درشکه سواران.

 اینم یکی از بناهایی که در همین مسیر وجود داره. هیچ یک از بناهای این شهر به روش معماری ساخته نشده بلکه همه در کوه تراشیده شده اند.

در ادامه ی اون مسیر باز که نسبتا طولانیست وارد راه طولانی تری شدیم که بین صخره های بسیار رفیع باید حرکت می کردیم که برای دیدن آسمون گردنمون باید کاملا به عقب خم می شد! در کناره های این صخره ها مسیر باریکی بالاتر از سطح زمین قرار داره که احتمالا برای انتقال آب به شهر گمشده از اون استفاده می شده!

رنگهایی که توی تصویر می بینید رنگ طبیعی صخره هاست. همه ی این شهر در کوههایی حجاری شده که دارای همین رگه های رنگی فوق العاده زیباست. تمام بناها؛ راه پله ها و... (که در بقیه ی عکسها می بینید) همین بافت رنگی را دارند.

و در اینجا عظمت دروازه ی شهر پس از چند ساعت راهپیمایی بالاخره از بین صخره ها خودنمایی می کنه! از اینجا وارد یه محیط باز می شیم و شهر اصلی آغاز می شه!

بناهای شهر گمشده در دو طرف یک مسیر عریض؛ که احتمالا محل سکونت اهالی شهر بوده!

آمفی تاتر بزرگ شهر که مثل بقیه ی بناها در دل کوه بصورت یک تکه! تراشیده شده.

راه پله ای (سمت چپ تصویر) که باید سرمون را خم می کردیم تا بتونیم از زیر صخره رد بشیم!

 بعد از گذر از اون مسیر عریض و باز به راه پله ای می رسیم که معروفه به هزار پله! این راه پله همراه با پیچ و تاب صخره ها می چرخه و بالا می ره. و در انتهای این صعود طولانی به آخرین بنای شهر (معبد؟!) در بالاترین نقطه می رسیم.

و اما پس از گذشتن از هزاران پله! و در آخر گذر کردن از چند پله ی تنگ و بلند در حالی که نفسمون بند اومده بود، در هنگام غروب از سمت راست تصویر وارد محوطه ای شدیم که آخرین بنا در آن ساخته شده؛ اینجا انتهای شهر سنگی گمشده ست. چیزی که  در این سرزمین، عجاب آوره نحوه ی ساخت این بناهای عظیمه که همشون به روش مجسمه سازی (به روش کاستن نه افزودن) و نه به روش معماری ساخته و در واقع در کوه تراشیده شده اند. و جالبه که زوایای داخلی بنا هم کاملا قائمه هستند با سقف های بسیار رفیع و ستون های غول پیکر! دریچه ی ورودیه بنایی که در تصویر می بینید حداقل یک متر و نیم از سطح زمین فاصله داره (بدون هیچ پله ای!) که من برای ورود به سختی ازش بالا رفتم و با مصیبت اومدم پایین!

وقتی موقع غروب رسیدیم اینجا هیچ کس دیگه ای اون بالا نبود غیر از یک محلی (که با نواختن دیوان و صدای آوازش دلم را می لرزوند!). این آقا روبروی همین عمارت بزرگ یه چادر(مخصوص عشایر صحرانشین) داشت که هم محل سکونتش بود هم استراحتگاهی برای توریست ها؛ و ادعا می کرد ۴۵ ساله که به تنهایی در این مکان زندگی می کنه!

برام خیلی جالب بود نحوه ی زندگیش و صحبتهاش؛ چون عربها معتقدند این منطقه شهر اجنه؟! ارواح؟! و اینجور چیزاست و باید این شهر را قبل از غروب آفتاب ترک کرد! اما ما موقع غروب تازه رسیده بودیم اون بالا و راه چندین ساعته ای را در پیش داشتیم تا از شهر خارج بشیم. بعد از غروب زیبایی که در اون منطقه دیدیم تمام مسیر پله هایی که صعود کرده بودیم را تا پایین دویدیم البته نه به خاطر ترس از اجنه! بلکه برای اینکه بقیه ی همسفریهامون را از نگرانی در بیاریم که مرتب بهمون تلفن می کردند و ابراز نگرانی! فقط بزرگترین شانسمون در اون لحظات، این بود که آسمان شب، مهتابی بود وگرنه نمی دونم چطور باید اون همه پله و صخره و دره را در تاریکی طی می کردیم!

چه روز و شب به یادماندنی ای بود! تا چند وقت بعد از دیدن پترا، خواب اون شب مهتابی و ماه ی که از بین صخره های سر به فلک کشیده، باهام قایم باشک بازی میکرد، را می دیدم!!!

* کامنت های پست قبلی را پاسخ دادم! البته اگه براتون مهمه!!!