دوباره عاشقی

26 بهمن 1386

پس از عادت سالیان به شب زنده داری و روز خوابیدن و ندیدن طلوع خورشید مگر در مواقع اجباری، دو هفته است که دارم طلوع خورشید را در هر بامداد، کنار زاینده رود نظاره می کنم؛ اینبار بدون هیچ جبری برای زود بیدار شدن؛ و در پی اون دگرگونیهای اساسی تر در زندگیم.

برای تغییرات آگاهانه ای که این مدت توی زندگیم اعمال کردم هیچ محرک بیرونی نداشتم، نه اتفاق خاصی افتاده، نه جوزده شدم و نه هیجاناتم فوران کرده. هرچه اتفاق افتاده دگرگونی بسیار آرام و درونی بوده و البته تمایل همیشگیم به زندگی کردن، نه صرفا زنده بودن. میل به زندگانی، نه زنده مانی.

در چند روز اخیر با نزدیک شدن به چهاردهم فوریه (روز جهانی عشق) بیشتر به مفهوم این واژه، تاثیری که توی زندگیم داشته و اینکه هنوز بهش ایمان دارم یا نه، فکر می کردم. واقعیتش اینه که سالهاست از شنیدن کلمه ی عشق و دیدن آدمایی که ادعای عاشقی می کنند، بدم میاد. توی این جامعه کلمه ی عشق هر مفهومی داره غیر از مفهوم واقعی خودش. برای اکثریت ما این واژه، کلاهبرداری، حسادت، سوءاستفاده های جنسی و عاطفی، دروغ، حق مالکیت و بسیاری مفاهیم آزاردهنده ی دیگه را تداعی می کنه.

اما خوشبختانه من توی زندگیم شانس این را داشتم که این واژه را به دور از این آزارها با حسی که البته به نظر خودم، به حقیقت عشق نزدیکتره، بشناسم و تحولاتی که درونم رخ داد را آرام آرام بپذیرم. و شاید همه ی اینها برمی گرده به بزرگواری شخصی که زندگی سر راهم قرار داد تا بهانه ی لرزیدن دلم برای اولین بار باشه. دلم را با عشقش لرزوند و با اون احساس من را به دنیای گسترده تری از شور و احساس و عشق سوق داد؛ دنیای هنر. و من دوباره عاشق شدم تا در برابر همه ی حوادث زندگی بیمه باشم حتی موقع از دست دادن عزیزترین فرد زندگیم، که در آن زمان، خودش بود.

دست و پنجه نرم کردن با عشق جدید از همان روزها آغاز شد. هیچ وقت لذت اون روزهایی که از صبح تا عصر دانشکده بودم و از ۶ عصر که همه ی کلاس ها تعطیل می شد تا ۹ شب توی آتلیه ی شماره یک، همراه دوستام طراحی می کردم، را از یاد نبردم. یادمه هر روز اونقدر با زغال روی کاغذهای ۱۰۰ در ۷۰ طراحی می کردم که ناخن هام از شدت تماسی که با کاغذ داشت ساییده می شد و به گوشت می رسید. اون زمان همه ش انگشت اشاره ام از این ساییدگی درد می کرد. یا اون روزهای یکشنبه ای که جلسات نقاشی در آتلیه ی کوچولوی من برگزار می شد و از صبح تا عصر که مشغول نقاشی کردن بودیم در مورد موسیقی و فیلم و شعر و... صحبت می کردیم. و چه لذتی داشت این آخریها، روزهای تحویل پایان نامه، از ظهر که ناهار می خوردم نقاشی کردنم شروع می شد و یکسره تا ساعت ۴ صبح فرداش ادامه داشت و این برنامه ی هر روزم بود تا روز ژوژمان. 

به تلافی تمام روزهای اوج، یکسال و نیمی که از پایان دانشکده گذشت، روزهای خوبی را نگذروندم به جز روزهایی که مشغول کلاس های انیمیشن و طراحی کردن بودم.

این اواخر هم اونقدر از زندگی خسته بودم که احساس می کردم دیگه چیزی توی زندگی وجود نداره که بتونه راضیم کنه و دیگه امکان نداره چیزی یا کسی بتونه دلم را بلرزونه. احساس می کردم دلم مرده.

چند روز پیش که با جواد عزیز صحبت می کردم نظرش را در مورد روز عشق پرسیدم و ایشون گفتند که براشون نامگذاری چنین روزی خنده داره! اون روز من باهاش بحث را ادامه ندادم اما حرفهاش را هم باور نکردم، چون بارها توی وبلاگش مطالبی خوندم که از لابه لای سطرهاش می شه بوی عشق را  استشمام کرد. نمی تونستم بپذیرم کسی که با چنین عشقی می نویسه به عشق اعتقاد نداشته باشه. تا اینکه پستی که بعد از اون گفتگو نوشت را خوندم و پی به منظورش بردم. و این شعر لرمانتوف من را خیلی درگیر کرد: "بسوی عشق؟... ولی عشق که؟... برای دوره ای کوتاه؟ چنین عشقی به زحمتش نمی ارزد... برای ابد؟ چنین عشقی وجود ندارد."

هر چه فکر کردم به هیچ نتیجه ای نرسیدم. نه می تونستم برای وجود عشق ابدی دلیلی بیارم و تاییدش کنم نه می تونستم نبودش را قبول کنم!

جدای از این درگیری درونیم، از بچه های دانشکده خبر گرفتم جناب دکتر  (استاد راهنمای پایان نامه ام) کی میاد اصفهان. پنج شنبه ای که گذشت (روز ولنتاین)، کلاس کارشناسی ارشد نقاشی با حضور جناب دکتر تشکیل شد و من مهمان کلاس بودم. در همان لحظات اول با شنیدن صحبت های استاد پیرامون زبان تجسمی، پاسخ تمام جستجوهای این هفته را یافتم. و پس از مدتها دوباره دلم لرزید و صدای تپش های قلبم را شنیدم و فهمیدم عشقم نه تنها فراموش نشده، بلکه درونی تر و جاافتاده تر شده اما هنوز با همان هیجان و شور جوانی! من هنوزم با شنیدن اسم تابلوی "پاس شبانه ی رامبراند" دلم میلرزه. وقتی به گنبد مسجد شیخ لطف الله فکر می کنم از عظمتش دلم می ریزه. هنوز برای "پل کله" احترام خاصی قائلم. هنوز...

من هنوزم حاضرم بی خیال تمام برنامه هام بشم تا وقتی جناب دکتر بهم پیشنهاد بازدید از مسجد جامع را میده، همراهیش کنم. دیروز دوباره آجرکاریها و نقوش برجسته ی مسجد جامع را زیر انگشت های دستم لمس کردم و چشمام را با خیره شدن به نقش و رنگ مقرنس ها و کاشی ها نوازش دادم. و دوباره بعد از ظهر با وجود کمبود خواب و خستگی تنم و سردرد با شوق تمام به دیدار استاد رفتم تا باهاش توی میدان نقش جهان قدم بزنم و از دغدغه های ذهنیم براش بگم.

وقتی روبروی سردر مسجد شاه (مسجد امام!) می ایستیم، این پیرمرد دوست داشتنی از کشفیاتش در مورد تغییرات رنگ کاشی ها در هنگام غروب می گه و با وسواس خاصی ازش عکاسی می کنه و بین عکاسی کردن هاش از پشت عینک بزرگش بهم خیره می شه و با دقت بهم گوش می کنه و با صحبت هاش در من شوق نقاشی کردن و شور آفرییندگی ایجاد می کنه. و من هر از گاهی به موهای پرپشت سفیدش که باد آشفته شون کرده خیره می شم و به هیجان و عشقی که درون این مرد -که سه برابر سن من از عمرش می گذره- وجود داره، غبطه می خورم. و از خودم این سئوال را می پرسم که آیا این عشق ابدی نیست؟! و باز دلم می لرزه برای خالق بودن. و طنین تپش های قلبم را در سینه می شنوم و دوباره عاشقی.

و امروز زیر نم نم باران صبحگاهی، کنار زاینده رود، با صدای مرغان مهاجر به این فکر کردم که این حس لحظه لحظه زیستن با تمام وجود، اگه اسمش عشق نیست، پس چیه؟!

و این جمله ی فیلم روز واقعه ی بیضایی میاد تو ذهنم که : "عشق مرکب حرکت است، نه مقصد حرکت؛ تا این عشق با تو چه کند."