بدرود

  ۷ شهریور 1386

فکر می کنم حدود یک ماه پیش بود که خبر پرواز ابدی دو کارگردان بزرگ دنیا را همزمان شنیدم:

میکل آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان.

از اون روز دلم می خواست در موردشون بنویسم و این قضیه مدام در پسزمینه ی ذهنم وول می خورد. من "برگمان" را با فیلم "توت فرنگی های وحشی" و "آنتونیونی" را با فیلم "ماجرا" می شناسم. که هر دو فیلم جزو آثار برگزیده ی سینما محسوب می شند. اما در مورد مرگ ناباورانه شون ننوشتم چون دلم نمی خواست مطلبی که در موردشون می نویسم بوی غم بده. هنرمند چه زنده باشه و چه نباشه؛ جاودانه است.

تا اینکه امروز در ماهنامه ی سینمایی "فیلم" شماره ۳۶۶ که به بررسی زندگی و آثار این دو کارگردان پرداخته این یادداشت را خوندم که تمام حس من در اون وجود داشت:

       " اندوهم به اندازه ی شادمانی ام بود

       وقتی که دانستم در آرامش رفته ای،

       چنان رفته ای که در آرزویش بودی:

       هوشیار و روشن.

       توان تو در همین بود،

       در هوشیاری و روشنی

       در آگاه بودن و سخت گرفتن.

       و سرتاسر زندگی ات بر همین تکیه زدی،

       تا روز مرگت.

       نو بودن برایت گرایشی گذرا نبود

       به چنگ آوردن تمامی زندگی امروز بود

       و همراهش، حدس آینده های ممکنی که از راه می رسند.

       چه مغرورم که بخت دیدار تو نصیبم شد

       و چه مغرورم که مجال تماشای تو را یافتم، هنگام کار

       تماشای فکر تو و چشم های تو، هنگام کار.

       برای ما از خود گنجینه ای به جا گذاشته ای:

       متن هایت، پرده های نقاشی ات،

       و شیوه ی نگاهت به چیزها

       همه ی چیزهایی که در معماری بی زمان ِ آثارت فشرده شدند.

       سهمی که از تجربه هایت به ما دادی

       چون نور ابدی بر ما تابیدن گرفته است،

       نوری که تنها سینما را روشن نمی کند.

       گراتسی، میکل آنجلو. " 

                                                                                     ویم وندرس

برگمان عزیز و آنتونیونی عزیز سفرتون خوش.