دوست

۱۰ تیر ۱۳۸۶ 

       بزرگ بود

       و از اهالی امروز بود

       و با تمام افق های باز نسبت داشت

       و لحن آب و زمین را خوب می فهمید.

       صداش

      به شکل حزن پریشان واقعیت بود.

       و پلک هاش

       مسیر نبض عناصر را

       به ما نشان داد.

       و دست هاش

       هوای صاف سخاوت را

       ورق زد

       و مهربانی را

       به سمت ما کوچاند.

       به شکل خلوت خود بود

       و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را

       برای آینه تفسیر کرد.

       و او به شیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود.

       و او به سبک درخت

       میان عافیت نور منتشر می شد.

       همیشه کودکی باد را صدا می کرد.

       همیشه رشته ی صحبت را

       به چفت آب گره می زد.

       برای ما یک شب

       سجود سبز محبت را

       چنان صریح ادا کرد

       که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم

       و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم.

       و بارها دیدیم

       که با چقدر سبد

       برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت.

       ولی نشد

       که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

                                             و رفت تا لب هیچ

                                             و پشت حوصله ی نورها دراز کشید

                                             و هیچ فکر نکرد

                                              که ما میان پریشانی تلفظ درها

                                              برای خوردن یک سیب

                                             چقدر تنها ماندیم.

                                                                                      سهراب سپهری

به یاد الهه ی ما، دوستم "میترا" که این هفته سومین سالگرد پروازشه.