دغدغه ی آرت

۱۹ خرداد ۱۳۸۶ 

چند وقته سرم شلوغ پلوغه و این آشفتگی از پوست سرم هم رد شده و به مغزم رسیده! هر هفته بین اصفهان و تهران در رفت و آمدم و اصلا نمی فهمم روزهام چطور میگذره. دلم یه ذره آرامش میخواد ...

...........................................................

دیروز تو فرصتی که پیدا کردم یه سری به موزه هنرهای معاصر تهران زدم. همایش شعر و نقاشی بهار ایرانی. به نظرم اصلا نمایشگاه جالبی نبود. تعداد زیادی از کارها که به هیچ وجه ارزش دیدن نداشت، چه برسه به اینکه بخواد از دیوار موزه آویزون بشه. اون تعدادی هم که ارزش دیدن داشت اونقدر تکراری بود که همه ی شوقم را سرکوب کرد. آخه استاد من، عزیز من، تا کی باید این چندتا نقاشی ات را تو هر نمایشگاه و موزه ای و با هرعنوانی ببینم؟!! خب جان من، تو که کار جدید نداری مجبور نیستی کار شونصد سال پیش ات را برای همایش بفرستی، اونم فقط بخاطر اینکه از قافله عقب نمونی! تنها اثری که این بین بهم لذت و حس پرواز داد نقاشی استاد ابولقاسم سعیدی بود. نقاشی هاش را فوق العاده دوست دارم. بنظرم از معدود نقاشانی است که آثارش علاوه بر مدرن بودن سرشار از روح ایرانی اند. واقعا ایرانی اند نه اینکه تظاهر به ایرانی بودن. در شماره 16 نشریه حرفه هنرمند چاپ تابستان ۸۵ چند صفحه ای به زندگی و آثارش پرداخته شده ...

...........................................................

من دیروز اولین طرح فیلم نامه انیمیشن زندگی ام را نوشتم. البته یه هفته ای بهش فکر میکردم تا اینکه بالاخره چند خطی نوشتمش و اینطور که استادم می گفت موفق هم بوده ام! حالا نمی دونم برای دلخوشی ام گفت یا اینکه واقعا من تو این یه هفته تونسته بودم تخیلم را به پرواز در بیارم. راستش هیچ وقت تو زندگی ام به فیلم نامه نویسی و نویسنده شدن فکر نکرده ام و کلا فکر میکنم استعداد و البته دغدغه اش را هم نداشته باشم. اما اینطور که دستگیرم شده قبل از اینکه انیماتور بشم باید تخیلم را حسابی پرورش بدم و فیلم نامه نویسی بهترین تمرین برای رشد خلاقیته. چیزی که این بین برام خیلی جالبه اینه که فیلم نامه نویسی برای سینما با فیلم نامه نویسی برای انیمیشن خیلی متفاوته. در فیلم نامه ی انیمیشن همه ی تاکید روی تصویره نه کلام ...

...........................................................

این روزها خیلی احساس تنهایی میکنم . دور و برم پره از آدم. آدم هایی که دوستشون دارم اما نمی تونم باهاشون در مورد دغدغه های هنری ام صحبت کنم. همه ی دوستام بعد از دانشگاه یا وارد مقوله ی عشقولانه بازی و ازدواج شدند یا درگیر کار و اسکناس. دلم واسه ی اون اکیپ هامون تنگ شده برای اون روزایی که همه ی موزه ها را زیر و رو می کردیم و در مورد تک تک آثار بحث. برای نقدهای بی رحمانه ای که هر استادی را به محکمه می کشوند. برای اون سفرهای یک روزه. دلم برای همه ی اون لحظاتی که با هم زندگی کردیم تنگ شده... آرزو می کنم باز دور هم جمع بشیم.

...........................................................

هیچ می دونی امروز دقیقا پنج سال و یک ماه از آخرین باری که همدیگه را دیدیم میگذره؟ چشمام دلتنگ نگاه های پر از تحسین توست... هنوز به اینکه احساس و هنرم را تایید کنی نیاز دارم. می دونی هنوز برای من خدایی و می پرستمت؟ و همیشه بدم میاد از کسانی که برام می خونند از دل برود هر آنکه از دیده برفت. و بهشون پوزخند میزنم و می گم چه ضرب المثل احمقانه ای، چه دروغ بزرگی!