باران

۲۴ فروردین ۱۳۸۶ 

باز امشب در شهرم باران غوغا می کند و من ...

باران

     حسن باران این است

                                که زمینی ست، ولی

                                آسمانی شده است

                                                       و به امداد زمین می آید

     حسن باران این است

                               که مرا می برد از خویش به عشق

                               و برمی گرداند از عشق به خویش

                               شعر می خواند در گوش من

                                                                    آرام

                                                                     آرام

       هیچ می دانی این قطره که بر گونه ی زیبای تو ریخت

                                                 از کجا آمده بود؟

                                                 از کجا رفت هوا؟

                                                 از کدام اقیانوس؟

                                                 از کجای عالم؟

                                                 و چه راهی پیموده ست در هودج ابر؟

       هیچ می دانی این قطره که بر گوشه لبخند تو ریخت

                                                  آه و اندوه کدامین ماهی ست

                                                                          که رها شد از تور؟

                                                 پیک و پیغام کدامین گهر

                                                                        در صدف زندانیست؟

     از کنار باران

                  سهل و آسان مگذر

     ابر اقیانوسی ست

                           که سفر می کند از غرب به شرق

                            باز از شرق به غرب

                           و تمام عالم را می پیماید،

                                                          با همت باد

       هیچ می دانی آیا، ابر کالسکه نوزاد همین باران ست

                                                که به ما می بارد در لحظه خویش؟

     حسن باران این است که تبسم دارد

                                               گرد غم از همه چیز

                                                از همه جا می گیرد

                                                همه جا بر همه کس می بارد

                                                و تعلق دارد به جهانی از عشق

     حسن باران این است که ترنم دارد

                                               و قرق میکند عالم را با آمدنش

                                               و در پنجره دلها را می کوبد

                                               و به ما می گوید برخیز بیا

                                               و به ما می گوید برخیز ببین

                                               و به ما می گوید منشین و برو

                                               و به من می گوید بنشین بنویس

                                               امشب از عالم عشق باز مهمان دارم

                                               در دل تیره شب

                                               در دل خسته من

                                               باز هم مهمانی ست

                                            چون هوا بارانی ست. ...........................................................................................

متاسفانه من اطلاع ندارم سراینده ی این شعر کی هست! اگه شما اطلاعاتی در موردش دارید خوشحال می شم بدونم.